youth@base

Pakweg een jaar geleden bezochten we de solotentoonstelling van Anne Imhof in het Parijse Palais de Tokyo. De betekenis ervan mocht ons dan grotendeels ontgaan, het enorme Gesamtkunstwerk maakte veel meer indruk dan we ons op dat moment realiseerden. Hoe het eruit zag, de geluiden, de sfeer… dat alles staat ons nog zeer levendig voor de geest.

Momenteel toont diezelfde Anne Imhof de installatie Youth in Base, de kelder van het Stedelijk. En wat als eerste opvalt: DIT is het soort tentoonstelling waar die kelder voor is gebouwd. Die treurige ijzeren wanden van Rem Koolhaas staan er weliswaar nog steeds, maar ze vallen bijna weg tussen de vele kubieke meters staal, glas en plastic die Anne Imhof liet aanrukken. Ten tweede: de aanpak die Imhof hier hanteert ligt duidelijk in het verlengde van die in Parijs: opnieuw begeven we ons in een labyrint van industriële- en bouwmaterialen, zoals de vele raampartijen vol graffiti, naar verluidt afkomstig uit een gesloopt Berlijns kantoorgebouw. En ook hier videowerk met Imhof’s vaste avatar in de hoofdrol (en een onwaarschijnlijk mooie film met rennende paarden in de sneeuw), alsmede de onvoorspelbare, uit allerlei hoeken komende soundtrack met luide noise-gitaren, een flinke scheut Bach en iets wat op Duitse waldhoorns lijkt.

Toch is Youth anders. Er zijn minder uiteenlopende elementen gebruikt (naast genoemde raampartijen voornamelijk watertanks, lockers, grijze plastic kratten en sterk riekende autobanden), waardoor het allemaal meer als één consistent geheel oogt. Misschien omdat Base een kleinere en cleanere ruimte is, maar alles komt geordender, ja netter over dan in Parijs. En, door het uitgekiende lichtontwerp (met veel rode ledlampen), ook een stuk theatraler. En daardoor minder naargeestig, maar vooral – al is dat misschien een rare term bij dit soort werk – esthetischer. Al die wandteksten over dystopie, rampspoed en vervreemding ten spijt vinden we Youth eigenlijk best een beetje braaf. Maar misschien is dat wel waarom we het nu wat beter snappen. Of denken te snappen.