Een paar dagen geleden overleed Frank Stella (1936 – 2024). Met zijn Black Paintings (zwarte huis-tuin-en keukenverf met dito kwast in één keer op het canvas gezet) was hij eind jaren ’50 een van de grondleggers van de minimal art. Later werd zijn werk ruimtelijker, kleurrijker en barokker, maar inhoudelijk bleef hij een minimalist. Geen diepere concepten, geen onderliggende boodschappen: het werk is de boodschap. Of, in de woorden van de meester zelf: “What you see is what you see.”

Deze week overleed eveneens, op veel te jonge leeftijd, Steve Albini (1962 – 2024). Zanger/gitarist in verrekt goeie bands als Big Black en Shellac, maar bovenal producer engineer van platen van Nirvana, Low, PJ Harvey, Pixies en nog zo’n anderhalf duizend (!) anderen. Hij stond bekend om zijn gortdroge, kraakheldere en messcherpe sound die, als de muziek daarom vroeg, ook ‘klein’ en intiem kon klinken. Maar standaard gold: snel werken, geen overdubs, geen mooimaaktruukjes achteraf en zéker geen digitale effecten. What you hear is what you hear. Ook Albini was een minimalist pur sang.

Gert Verbeek, met wie wij Steve Albini meerdere keren hebben zien optreden (een paar maanden geleden nog met Shellac in Paradiso) maakte een fraaie mix met een selectie uit ’s mans producties. Luister hier.

Foto bovenaan: Frank Stella, een werk uit de Black Series (lithografie, 1967)
Onderaan: Frank Stella werkend aan een van zijn Black Paintings (ca. 1960) | Steve Albini, van de facebook-pagina van zijn opnamestudio | Shellac speelt Crow (2011)