De van Sonic Youth bekende Thurston Moore zou makkelijk de grote zaal van Paradiso of Melkweg kunnen vullen. Dat hij kiest voor het veel kleinere Occii zegt veel over zowel ’s mans underground-ethos als over de reputatie die het zaaltje aan de Amstelveenseweg heeft in ‘alternatieve’ kringen.

Rock, pop, drone, noise, stoner, piep-kraak-knor… Moore en zijn vier maatjes spelen, vaak binnen hetzelfde nummer, met (gitaar)genres alsof het niks is. De sound is de hele tijd hetzelfde; de toepassing ervan steeds weer anders. Zo volgt na een ruim twintig minuten lange, steeds meer aanzwellende gitaarmuur doodleuk een relatief vrolijk Velvet Underground-liedje – en dat wérkt.  Drie opeenvolgende avonden stond het gezelschap in de Occii; Polderlicht was er twee keer bij. En was het op vrijdag al tof, op de afsluitende zondag was het nog veel beter, dankzij een wat helderder geluid, een spannender opgebouwde set en (verrassing!) een gloedvolle, van treatments voorziene klarinetsolo van de tweede gitarist.

(foto’s: Peter Vink)