Op een beeldscherm zien we een groep mensen in slow motion door sterke waterstralen onderuit worden gehaald. Tempest van Bill Viola is een fraai, sacraal bedoeld videokunstwerk, maar het roept allereerst associaties op met viruswappies die door de ME met een waterkanon van het Museumplein worden gespoten. We leven in bijzondere tijden…

De Viola-video is het eerste werk in de tentoonstelling Fragments Of Sphere, te zien – exclusief voor kunstprofessionals – in Projectspace On The Inside in Amsterdam-Noord. De expositie wil een beeld schetsen van wat de klassieke elementen water, vuur, aarde en lucht in het huidige tijdsgewricht nog voor betekenis hebben, en doet dat in acht kunstwerken (waarvan zes met video) van evenzovele kunstenaars. Eén van hen is de Belg David Claerbout; die heeft ons nog nooit teleurgesteld en doet dat ook nu niet. Op een enorm scherm zien we zijn Wildfire, een verzengende brand die een heel bos in de as legt. De film is opgebouwd uit delen van digitaal bewerkte foto’s die langzaam over elkaar heen schuiven, hetgeen een artificiele en daardoor vreemd-esthetische, poëtische kwaliteit genereert. Dat we alleen opgewekte vogelgeluiden horen werkt daar zeker aan mee. De film duurt ruim 20 minuten en verveelt geen seconde.

Wat AnBnCnDnAnBnCnD van de van oorsprong Argentijnse Amalia Pica met de genoemde elementen van doen heeft is ons eerlijk gezegd een raadsel, maar intrigerend is het videowerk zeker. Naar verluidt verbood het Videla-regime het gebruik in schoolboeken van een venndiagram over sociale verbanden. In de video zien we vier performers uit een breed assortiment van stukken plexiglas in allerlei geometrische vormen en primaire kleuren steeds nieuwe ‘venndiagrammen’ samenstellen. Met het werk wil Pica gezamenlijkheid en gemeenschapszin vieren, en hoewel de coronacrisis onvergelijkbaar is met een dictatuur, zijn dat zaken die momenteel node worden gemist.

Foto’s © David Claerbout | © Amalia Pica