Als we in het verleden bij een tentoonstelling een virtual reality-headset op het hoofd gedrukt kregen, (ver-)dwaalden we twee van de drie keer in bergen, rotspartijen en wolkenluchten die zo onecht en onscherp waren dat we er in no time knallende koppijn van kregen. Zo niet bij Chalkroom, de VR-experience van Laurie Anderson. Zij weet de problematische kleur- en dieptewerking uiterst slim te omzeilen door een ruimtelijke ‘omgeving’ te creëren die bestaat uit op- en tegen elkaar geplaatste platte vlakken die van zichzelf ook al zwart-wit zijn: schoolborden, volgeschreven en -getekend met wit krijt. En dat gegeven past natuurlijk naadloos bij Anderson voor wie, ook als ze muziek of films maakt, taal zeg maar helemaal haar ding is. Chalkroom is dan ook vooral (weer) een visuele manier om verhalen te vertellen. Met twee controllers in handen begeven we ons van de ene volgekalkte, peilloos diepe ‘kamer’ naar de andere, belanden plots buiten het ‘gebouw’ – waar een gure wind waait en zwarte wolken zich samenpakken – en vliegen via een ‘raam’ gauw weer naar binnen. Overal waar we komen klinkt de lijzige, direct herkenbare stem van Anderson. Daarbij komen de thema’s voorbij die we van haar kennen: haar moeder, haar hondje, de helende werking van muziek. Het is even wennen aan de besturing maar het zweefgevoel is prettig en we komen er steeds meer ‘in’. Véél te snel echter gaat het beeld op zwart, wordt de headset afgenomen en bevinden we ons weer op een krukje in dat benauwde kleine kamertje onder de trap van Filmmuseum EYE… Sorry hoor, maar slechts een krappe vijftien minuten rond mogen kijken in dit bijzondere kunstwerk, doe je het daarmee niet vreselijk tekort?