De assemblages van Jessica Stockholder gaan helemaal nergens over. Dat maakt ze juist zo krachtig: narratief noch betekenis zitten het genieten van de sprankelende materiaal-, vorm- en kleurcombinaties in de weg. What you see is what you get. Het werk staat weliswaar in de traditie van – om maar wat te noemen – de geit van Robert Rauschenberg, maar dan zonder de diepere lagen daarvan. Niks mis mee: ook vrijblijvendheid kan een forte zijn.

Stockholder combineert de meest banale zaken (plankjes, tule, touw, ijsblokbakjes, spiegels, een zwemvlies, barkrukken, je kunt het zo gek niet bedenken) en hier en daar een klodder verf tot frisse, zeer kleurrijke collages die, hoe maf soms ook, altijd afgewogen zijn, in balans, harmonieus. Gefröbel op de vierkante centimeter wordt gecombineerd met meer monumentale vormentaal alsof het niks is. Alles is even belangrijk; óók de spijkers waar het werk aan ophangt. Stockholder weet zelfs de stopcontacten en brandblussers mee te laten doen. Dat verleent het werk een egalitaire, ja democratische kwaliteit. Hebben we daarmee dan tóch een betekenislaag te pakken?