‘Die afschuwelijke Scott Walker’ zei VPRO-radiomaker Luc Janssen op een late maandagavond in 1995, na het draaien van een nummer van Walkers net verschenen cd Tilt. Niet iedereen kon wat met die weirde, experimentele plaat, maar wij hadden er weer een muziekheld bij. En wát voor één! Met Tilt als uitgangspunt gingen we op muzikale ontdekkingstocht, zowel naar het verleden, naar de jaren ’60 toen Walker, gezegend met één van mooiste baritonstemmen ever, een reeks magnifieke, weelderig gearrangeerde baroque pop-platen uitbracht, als naar een toekomst waarin hij steeds avant-gardistischer uit de hoek zou komen en om de zoveel jaar een plaat uitbracht die werkelijk met niets of niemand te vergelijken is. Door de jaren heen zijn die twee kanten van Walkers oeuvre, verschillend als ze zijn, ons allebei even dierbaar geworden. Vandaag staat de wereld even stil: de maker van al dat moois is overleden. We pinken een traantje weg en zetten Tilt nog eens op. En dan Bish Bosch. Of Scott 4. The Drift. Scott 3. Climate Of Hunter…
Vox Lux
Het laatste dat Walker componeerde was de filmmuziek van Vox Lux, waarin Natalie Portman een popdiva á la Madonna en Lady GaGa speelt. Een overdaad aan roem, geld, drank, drugs en schandalen heeft deze Celeste cynisch, zelfingenomen en ronduit onuitstaanbaar gemaakt. Dat leven in de spotlights, waar elke scheet onder een vergrootglas ligt, kende Walker zelf ook: ooit (midden 60’er jaren) waren hij en zijn mede-Walker Brothers in Groot-Brittannië ‘bigger than The Beatles’.
Na twee jaar afwezigheid maakt Celeste een comeback met een übergelikte show vol doorsnee bubblegum pop, precies zoals haar miljoenen fans die van haar verwachten. Eén van de nummers die ze zingt is (I Am) A Private Girl In A Public World. Scott Walker keek voor zijn terugkeer niet op een decennium meer of minder en deed dat bovendien met diepduistere muziek van de meest eigenzinnige, eigenaardige, eigenste soort. Daarbij bleef hij zoveel mogelijk buiten de publiciteit: A Private Guy In A Private World.