hellebaard

Het verhaaltje is uiterst voorspelbaar en flinterdun, zeker voor een film van ruim twee uur. Maar we hebben ons tijdens Mandy geen seconde verveeld, daarvoor kregen de zintuigen te veel te verwerken: psychedelische kleureffecten, vuur, bloedfonteinen, een Vangelis-naar-beukende-drone metal-soundtrack, bizarre humor, over-the-top acteerwerk en een krankzinnige smeltkaas-commercial. De film begint gelijk goed met de gloedvolle tonen van King Crimson’s prog-epos Starless; de camera zweeft over een groen-grijs bos. Daar, in een huis dat zo nu en dan lijkt te veranderen in een kaleidoscopische lichtinstallatie, leiden de geliefden Mandy Bloom en Red Miller een idyllisch bestaan – totdat een religieuze hippiesekte opduikt, gevolgd door een motorbende in Slipknot-stijl. Mandy overleeft die confrontatie niet, waarop de door verdriet verteerde Red (Nicolas Cage op zijn gestoordst) in zijn favoriete truitje achter haar moordenaars aan gaat. Voorzien van middeleeuws ogend fantasy-wapentuig en met een flinke portie giftige LSD achter de kiezen snijdt, zaagt en hakt hij zich naar de oorverdovend stille aftiteling van deze onversneden cultfilm. Rage & drugs & rock ’n’ roll!