8. John Oosting is helemaal gek van de optical art uit de jaren ’60 en ’70 – een fascinatie die we met hem delen – en van Japanse manga en anime. Die invloeden combineerde hij in een ruimtelijke installatie, opgesteld in de dienstingang van het Tropenmuseum (waar niet geheel toevallig de tentoonstelling Cool Japan te zien is.) Het werk bestond uit een ‘kamer’ van met optische patronen bezeefdrukt papier, aan-/opgelicht met blacklight-lampen, met achterin een fish eye-spiegel die maakte alsof de kijker in een zwart gat verdween. “Sommigen zijn er niet meer uitgekomen”, grapte de suppoost van dienst…

9. Bij wijze van uitzondering die de regel bevestigt zorgde Bas Peeters voor het enige werk met een figuratief en daarmee narratief karakter. Bas maakt altijd kunst die iets vertelt over de plek waarop die wordt getoond – en dat was bij Parklicht niet anders. Ooit was het huidige kinderdagverblijf Kinderrijk een openluchtschool voor kinderen met luchtwegproblemen, en dat resulteerde in een zestal ‘röntgenkasten’: ramen met daarin oplichtende X-rays van longen. Een zeer vernuftige houtje-touwtje constructie van spiegels, plastic zakjes en ventilatoren maakte dat die longen écht leken te ademen. De röntgenfoto’s leken er bovendien ruimtelijker van te worden – een effect dat met een computerscherm never nooit niet zou zijn bereikt. (Sowieso was Parklicht een analoog feestje: alleen de videobijdragen kwamen van een laptop.)

10. Aan Ingrid Roos & Elly Sloep de niet geringe taak om Peter Vinks werk (zo mogelijk dé favoriet van vorig jaar) te doen vergeten op de eerste (tussen-)etage van het Tropenhotel. Dat deden ze met een combinatie van drie rechte witte neonbuizen en een projectie van traag verglijdende, eveneens verticale, witte lijnen. Terwijl het hardwitte licht uit de neons de strenge beton brut-architectuur (met houtnerf-afdruk van de bekisting!) van de jaren ’70 constructie benadrukte (en ook de oosterwind bijdroeg aan de wat kille sfeer) werd het geheel danig ‘verzacht’ door de rustige beweging van de geprojecteerde lijnen.

11. Femke Schaap werkt al vele jaren aan haar Proposal for Lunapark-serie: op piepschuimen vormen ‘gemapte’ videoprojecties waarin draaiende cirkels en bewegende lijnen en rechthoeken een vernuftig driedimensionaal spel spelen. Die projecties waren tot voor kort betrekkelijk verfijnd en kleurrijk, maar in de wat verstopte binnentuin van Kinderrijk toonde Femke een installatie van monumentalere proporties (het paste allemaal net) en in zwart-wit. Associaties te over: wij moesten onder meer denken aan flink uit de kluiten gewassen en tot leven gewekte Engelse drop. De menthol-variant welteverstaan.

(voor deel 4 klik hier)

(Op de foto bovenin het werk van Ingrid Roos en Elly Sloep. Onderin resp. het werk van John Oosting, Bas Peeters en Femke Schaap.)