Lennart de Neef was goed voor maar liefst drie bijdragen, elk met een geheel eigen karakter. Eén daarvan bevond zich boven op het rook- en fietsenhok bij de personeelsingang van het Tropeninstituut; een even morsig als rommelig houten bouwwerk waar vrijwel altijd afval tegenaan staat – een volkomen a-romantische en daarom (vinden wij) een heel fijne locatie. Lennart verhoogde het keetje met een grijze opbouw waarop een aantal vreemd gevormde lichtbakjes. Stukjes Arabisch schrift misschien? Nee, het betrof enkele scherven van een kapotgevallen Coca Cola-lichtreclame. Welvaartsresten dus. Stille getuigen van het failliet van onze doorgedraaide consumptiemaatschappij. U weet toch…

Lennarts tweede werk was poëtischer van aard. Subtieler ook. Vier afgedankte lantarenpaal-koppen – het welbekende jaren ’70-ontwerp van Friso Kramer; Nederland staat vol met die dingen – knipperend in de takken van een boom, op een heel donker grasveldje middenin het park. Basaal en subtiel.

De derde en laatste van Lennarts bijdragen bevond zich in de Lourdes- of Mariagrot bezijden Hotel Arena; een betonnen reliek uit vroeger tijden, toen hier een katholiek meisjesinternaat was gevestigd. Dit bijzondere bouwwerkje (mét Mariabeeld) heeft niet veel aan kunstgrepen nodig, dus Lennart hield het simpel. Hij hing een met water gevulde emmer aan het ‘plafond’ van de grot, stak een gaatje in de bodem en liet de daaruit vallende waterdruppels met een interval van enkele seconden neerkomen op een gloeiend heet bouwlampje, met een kortstondig maar zeer duidelijk zichtbaar stoom-/rookpluimpje tot gevolg: pure huis-, tuin- en keukenmystiek.

De jonge Griekse kunstenaar Leandros Ntolas liet zich voor zijn Parklicht-bijdrage leiden door zijn fascinatie voor de oneindige omwenteling van de aarde om de zon en de manier waarop die sinds mensenheugenis ons leefritme en idee van tijd bepaalt. Door middel van een forse, rechtopstaande steen met daarboven een continu rondjes draaiende, felwitte lamp maakte hij van de muziekkoepel een bovenmaatse turbo-zonnewijzer.

Femke Schaap werkt al vele jaren met piepschuimen vormen met daarop ‘gemapte’ videoprojecties van draaiende cirkels en bewegende lijnen en rechthoeken, resulterend in een vernuftig driedimensionaal spel. Net als vorig jaar toonde Femke één van de meer monumentale Parklicht-installaties en beperkte zij zich ook dit keer tot zwart-wit. Nu stond haar werk op de betrekkelijk nieuwe skatebaan achter het Montessori Lyceum, met zijn typische vormen een passend podium. Een nieuw en vreemd, en op een rare manier toch passend element in de installatie was een witte tuinstoel. Een echte. Soms ging daar iemand op zitten en die leek dan door de begrenzing van het geprojecteerde licht plotseling geen hoofd meer te hebben: een onverwacht stukje surrealisme in een speels maar stiekem heel secuur kunstwerk.

(Klik hier om verder te lezen…)

Afbeelding bovenaan: Leandros Ntolas (foto Job de Hoop)
Afbeeldingen onderaan: Lennart de Neef | Femke Schaap (foto’s resp. Job de Hoop | Marja van Putten)