Het Stedelijk is weer open en met een fijne tentoonstelling. Het retrospectief van Bruce Nauman maakt nog maar eens duidelijk wat een voorloper die man is geweest. Voorloper op het gebied van fysiek uitdagende performances; voorloper wat betreft het gebruik van ‘negatieve’ gietvormen; voorloper van een ellenlange stoet aan kunstenaars die een al dan niet gevatte tekst in neon lieten blazen. Desondanks blijft Nauman altijd ‘dicht bij zichzelf’: zijn lichaam en/of zijn atelier vormen vrijwel altijd zijn basismateriaal. Zijn neoninstallaties hebben we tig keer eerder al gezien en blijven goed; zijn multi-videoprojectie Mapping The Studio daarentegen maakte dit keer toch wat minder indruk. En oké, van die marmeren blokken in dat gele licht wisten we eigenlijk ook niet zo goed wat we ermee moesten. Van die hysterische clowns werden we dan weer blij als een kind.

Het meest gecharmeerd – we bleven er in elk geval het langst naar kijken – waren we van drie vroege videofilms op rij: gruizig, zwart-wit en zoals het hoort vertoond op van die ouwerwetse bakken van monitoren. Elk van de drie toont Nauman die schijnbaar ad infinitum een volkomen zinloze handeling blijft herhalen: tegen een muur bonken, met zijn ledematen de randen van het frame aftasten en op een wel zéér minimalistische manier een viool ‘bespelend’. Gedateerd? Zekers. Zijn kracht verloren? No way!

Foto boven: My Name As Though It Were Written on the Surface of the Moon, neoninstallatie (1968) | Foto onder: Walking in an Exaggerated Manner Around the Perimeter of a Square, performance/video (1968) | © Stedelijk Museum Amsterdam