Afgelopen zondag noemde psychotherapeute Esther Perel in het VPRO-programma Zomergasten onze omgang met seksualiteit een ‘venster’ op onze cultuur. Zo’n venster is ook (de) Natuur. Hoe wij daarmee omgaan en daarover denken zegt immers veel over ons mensen – en al helemaal in het antropoceen. Ons beeld van wat ‘natuur’ is en/of hoe we vinden dat die zou moeten zijn vormt het centrale thema van Into Nature, een kunstroute in het Drentse landschap, tussen Frederiksoord en het Holtingerveld. Vandaag togen we die kant op: het weer was prima, de omgeving (met heuse hunebedden) geweldig en we hebben nog mooie kunst gezien óók… Een paar favorieten:
1. Matthew Day Jackson – Crystal Palace (2018). De kassen van de voormalige Tuinbouwschool in Frederiksoord worden al jaren niet meer onderhouden; de natuur heeft er dan ook vrij spel. Jackson plaatste er een aantal uiterst rudimentaire mensfiguren, opgebouwd uit zwartgeblakerde stukken boom. Een perfecte combinatie van kunst en locatie, en de historische referentie in de titel maakt het af.
2. David Claerbout – The Pure Necessity (2016). Net als Mastering Bambi (2012) van Persijn Broersen & Margit Lukacs, eerder dit jaar te zien tijdens één van onze Variscoop-avonden, is de film van Claerbout een remake van een klassieke Disney-tekenfilm. Waar Broersen & Lukacs de dieren weglaten – en zo het landschap het verhaal laten vertellen – laat Claerbout de stemmen, liedjes en muziek weg, waardoor de dieren, al blijven ze getekend, zich een stuk ‘natuurlijker’ gedragen.
3. Hervé Youmbi – Alo Alo (2018). Hedendaagse ‘graf-palen’ uit Kameroen naast 5000 jaar oude hunebedden. Beiden zijn bedoeld ter bescherming van overledenen, maar verder hebben ze niets met elkaar gemeen. En toch werkt het, die twee werelden (en tijdperken) naast elkaar: de palen zijn een soort funeraire pop-art, figuratief en kleurrijk, en doen de grijze monolieten van het hunebed zo mogelijk nog ‘strenger’ lijken.
4. Susan Philipsz – Night and Fog (2018). Wat ons betreft hét hoogtepunt van de dag: een minimalistisch, weemoedig stuk muziek voor enkele houtblazers, klinkend tussen bomen en struiken. Het refereert aan wat er in het Holtingerveld gebeurde tijdens de tweede wereldoorlog: de Duitsers bouwden er een vliegveld – dat door de Engelsen werd gebombardeerd – en gevangenen werden afgebeuld in werkkampen. Wat Armando een ‘schuldig landschap’ noemde.
Op de foto boven: Round Rainbow (2005) van Olafur Eliasson. Altijd goed, zo’n prisma-werk van de Deense grootmeester (we zouden het zó bij Parklicht laten zien) maar de ‘connectie’ met het Drentse landschap en/of met het Into Nature-thema voelden we niet zo. Op de foto’s beneden: een gedeelte van Crystal Palace van Matthew Day Jackson | Solid Sky, de ‘blauwe planeet’ van Alicia Kwade | een detail uit Alo Alo van Hervé Youmbi, met daarachter een hunebed.