inkijk | inkijk

Diabolical Laughter van Roy Vastenburg | Observatorium van werkplaats RUIM

Ons project Etalagegalerie Inkijk kan na achttien jaar(!) moeilijk nog ‘tijdelijk’ genoemd worden. Maar aan al het goede komt een eind. Bij Inkijk gebeurt dat niet with a bang maar in fases: in metrostation Wibautstraat kunnen we nog een half jaartje verder, maar voor het filiaal in station Weeserplein valt deze zomer het doek. Dit weekend is daar een laatste expositie ingericht. Diabolical Laughter van Roy Vastenburg bestaat uit een aantal textiele werken: vlaggen en T-shirts waarop allerlei voorstellingen zijn genaaid. De basale, wat naïeve vormentaal en de vele kleuren maken dat het werk in eerste instantie vrolijk oogt, maar wie goed kijkt wordt al gauw een wat duistere ondertoon gewaar. Eén en ander past naadloos in Roy’s oeuvre, waarin kinderkamer-esthetiek, occulte symboliek en de looks van blackmetal– en andere herriemakers een lichtelijk verontrustend amalgaam vormen. Teletubbies meets Rosemary’s Baby met een vleugje Cradle Of Filth. Of zoiets.

De Inkijk in metrostation Wibautstraat is door werkplaats RUIM (Barbara Damen) omgebouwd naar een Observatorium. Lampen, lenzen, projecties door brillen en laboratoriumglaswerk, draadjes-met-dingetjes-eraan en nog veel meer al dan niet transparante attributen vormen samen een ruimtevullend ‘systeem’ waardoorheen de blik van de toeschouwer van het ene naar het andere subtiele detail wordt geleid. De installatie leunt sterk op de charme en miraculeuze logica van ouderwetse dia- en filmprojectoren en genereert het soort verwondering zoals een kind ervaart dat voor het eerst in het schijnsel van een lamp een schaduwkonijn tegen de muur maakt. Maar er is meer: tussen de poëtische en/of esthetische regels door roept het werk op om, juist in deze tijd van rechts-populistische vreemdelingenhaat en groeiende sociale en economische ongelijkheid (leest u mee, GVB?), de menselijke maat – en daarmee onze menselijkheid – niet uit het oog te verliezen.