Philip Vermeulen denkt graag groot. Voor Parklicht bouwde hij drie enorme ‘lichtbedden’ (Het Parool sprak van zonnebanken) met daarin in totaal zo’n vijftig TL-bakken (dus pakweg honderd TL-buizen) die volgens een vast patroon meer of minder aan- en uitflitsten. De architectuur van het Tropen Hotel – beton brut, mooi van lelijkheid – werd met het harde licht danig versterkt. Op de momenten dat alle lampen samen aanwaren leek het van een afstandje alsof het gebouw eventjes een stukje werd opgetild.

Het kunstwerk van Peter Vink, een fel oplichtende ‘verlenging’ van de spijlen van het driedelige toegangshek van het Oosterpark werkte als een toegangspoort naar de rest van de tentoonstelling en tevens als een soort sociaal experiment door de vele mensen die zich daar elke dag een weg doorheen banen. Afgezien van een enkele agressieveling (je hébt van die mensen…) liepen de reacties uiteen van verbaasd, geamuseerd, een enkel keer geïrriteerd maar meestal geïmponeerd. Vanaf een paar meter afstand leken passanten gereduceerd tot blokkerige silhouetten, als in een extreem grofpixelige film.

Nan Wang maakt een soort driedimensionale diaprojectoren; de dia’s zijn niet plat maar ruimtelijk: gevulde glazen potjes. Doordat de focus continu wordt verlegd gaat de blik als het ware op reis door minuscule stukjes plastic, haren en stofnesten… dat wat normaliter in de stofzuiger verdwijnt. Dat klinkt misschien een beetje viezig, maar deze dustscapes blijken wondere wereldjes vol ondefinieerbaar organisch eh… spul. Na de lichtbak van Bram Kuypers was dit het tweede reeds bestaande werk dat we lieten zien; het werd getoond achter de ramen van het oude portiershuisje van het Metis Montessori Lyceum.

In datzelfde Metis Montessori Lyceum mochten we een week of zes geleden een gastcollege over lichtkunst geven aan een klas van 32 examenleerlingen. Onder auspiciën van kunstdocent Astrid Krijger maakten de leerlingen (zestien, zeventien jaar oud) vervolgens in totaal vijftien lichtbakken. De opdracht: abstract, met wit licht en met veel variatie – en daar hebben ze zich heel behoorlijk aan weten te houden. De lichtbakken waren te zien tegen de zwarte wand van de nieuwe vleugel van de school en waren een méér dan aardige aanvulling op de rest. En wie weet is er een zaadje geplant en treedt één van de leerlingen later in de voetsporen van Femke Schaap of Peter Vink…

Een badeend die ontsnapt met dramatische muziek, de man (of vrouw) die tig plastic boodschappentassen één voor één van zijn (of haar?) hoofd trekt, levende pong, een boogschutter die zijn hoofd wegschiet, een volkomen over-the-top USA-clip… Niels Post en Jeroen Bosch van het Rotterdam VHS Festival doken in hun archieven en stelden een programma samen van lollige, melige, rare en soms irritante kunstenaarsfilmpjes uit gruizige VHS- en Betamaxtijden (de nineties en noughties), dat prima paste in de duistere, ondergrondse bar van het Generator Hostel.

Afbeelding bovenaan: Philip Vermeulen (foto Jean-Pierre Jans)
Afbeeldingen onderaan: Peter Vink | Nan Wang | één van de vijftien lichtbakken van het Metis (foto’s resp. Peter Vink | André Groeneveld | Job de Hoop)