In de jaren ‘80 stonden regelmatig groepjes in het oranje geklede Krishna-aanhangers te zingen en te klappen op het Leidseplein; tegenwoordig komen ze nog hooguit op Koningsdag uit hun hol gekropen. Ergens is dat jammer want die muziek – even eenvoudige als opwekkende melodieën die werden herhaald en herhaald en herhaald zodat ze de rest van de dag niet meer uit het hoofd te branden waren – die hád wel wat. Dat soort chants zijn het belangrijkste ingrediënt van de muziek die jazz-muzikante Alice Coltrane (1937-2007) op latere leeftijd maakte. Lang verhaal kort: na de dood van haar beroemde echtgenoot John Coltrane in 1967 ging de getalenteerde pianiste/organiste/harpiste verder op het spirituele pad dat ze, zoals wel meer muzikanten in die jaren, samen waren ingeslagen. Ze bekeerde zich tot het Hindoeïsme en nam de naam Turiyasangitananda aan. Vanaf 1975 leidde ‘Turiya’ haar eigen ashram in Californië. Daar zong ze met warme stem een viertal cassettes vol met divine songs naar geheel eigen recept: een mix van traditionele Hindoe-muziek, ambient, jazz, minimal music en een flinke scheut gospel. Meeslepende, hemels mooie muziek is het, met weirde synthesizer-glissandi (denk aan de luchtalarmsirenes op de eerste maandag van de maand) die de muziek naar nóg grotere hoogte lijken te willen duwen. Tot nu toe was de muziek van die cassettes alleen via vage download-kanalen te verkrijgen maar vandaag verschijnt, Krishna zij geloofd, een officiële en prachtig verzorgde compilatie. De kosmos is daarmee weer een stukje harmonieuzer. Voor een voorproefje kunt u hier terecht.